کفش ها از گذشته تا کنون جزو لوازم ضروری برای افراد بوده است. قدمت قدیمی ترین کفش های شناخته شده به حدود 7000 یا 8000 سال قبل از میلاد برمی گردد. این نوع کفش ها، صندل های ساخته شده از مریم گلی بودند که در سال 1938 در ایالت اورگان آمریکا، در داخل غار فورت راک یافت شدند، که تصور می شود قدمت آن به دوران باستان بازمی گردد.
قدیمی‌ترین کفش‌های چرمی جهان از یک تکه پوست گاو با بند و طناب‌های چرمی در جلو و پشت آن، ساخته شده است. این کفش‌ها در ارمنستان در سال 2008 پیدا شده و گمان می‌رود که قدمت آن به زمان گذشته بازگردد. تصور می‌شود که کفش‌ها ممکن است خیلی زودتر از این ها مورد استفاده قرار گرفته باشد اما شواهدی از اولین کفش‌ها به سختی یافت می‌شود، زیرا مواد به کار رفته در کفش‌ها بسیار فاسد شدنی هستند.
کفش های پاشنه دار چه زمانی اختراع شدند؟
باور کردنش سخت است اما اولین کفش‌های پاشنه‌بلند در واقع نوعی پای‌افزار نظامی بودند. اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی‌های غرب آسیا اسب‌سواران قهاری بودند که در تمام نبر‌د‌هایشان بر زین اسب‌هایشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر‌انداختن نیاز به کفش‌هایی با پاشنه‌های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب‌ها نگه دارد. وقتی شاه‌عباس اول، پادشاه ایران دریافت که نبرد با نیرو‌های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو‌های غربی فرستادگان پاشنه بلندش را به اروپا روانه کرد و از همان‌جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.
طبق تحقیقات، اولین نوع کفش دست ساز شناخته شده, صندل است. قدیمی ترین کفش قبل از میلاد صندل ها هستند که متعلق به بومیان آمریکایی است که حدود 8000 سال پیش می زیستند. مصری ها خلاق ترین جامعه در زمینه تولید و طراحی کفش بودند. مصریان چرم خام را در قالب هایی شکل می دادند که اندازه پاهایشان باشد.
به صورت پاکت در می آوردند تا پا بتواند وارد آن شود. این کفش ها از قسمت پایینی پا در برابر شن های داغ و قسمت بالایی آن در برابر آفتاب و گرما محافظت می کردند. زنان پاهای خود را علاوه بر کفش ها، با جواهرات تزئین می کردند. در آثار هنری مصر، حاکمان و خدایان همیشه پابرهنه دیده می شوند. تخمین زده می شود که صندل در این دوره فقط در داخل خانه پوشیده می شد.
اولین بوت ها
بر اساس تصاویری که در غاری در اسپانیا از یک مرد و زن که چکمه‌هایی از جنس چرم و خز به پا داشتند، به دست آمده، قدمت چکمه حدود 18 هزار سال قبل از میلاد مسیح تخمین زده شده است. در نقاشی‌های دوران باستان نیز افرادی که در سرزمین‌های سردسیر مانند روسیه می‌زیستند، نوعی کفش پوستی به پا داشتند که چیزی شبیه چکمه‌های امروزی می‌باشد.
چکمه‌های اولیه از ساق، کفی و رویه مجزایی تشکیل شده بودند که به یکدیگر دوخته شده بود. امروزه در مشاغل مختلف برای بالا بردن ایمنی در هنگام کار از چکمه استفاده می‌شود.اولین چکمه زنانه برای ملکه ویکتوریا در سال 1840 طراحی شد. کفش های زنانه و مردانه تا قرن هجدهم در اروپا تفاوتی نداشتند.
اگر امروزه از موادی که در ساخت کفش استفاده می شود صحبت کنیم، می توان گفت که مواد اصلی چرم است. مخصوصاً چرم گوساله پر مصرف ترین چرم در کفاشی بوده است. از پوست گوسفند برای آستر و دمپایی استفاده می شود. برخی از کفش های زنانه و مردانه نیز از پوست خزندگانی مانند کروکودیل، مار و مارمولک تولید می شود. کوردوان، یک لایه ماهیچه ای که از پوست اسب به دست می آید، چرم سنگینی است که در کفش مردانه استفاده می شود.
نوع کفشی که ما به آن جیر می گوییم از صیقل دادن پوست گاو به دست می آید. امروزه از لاستیک، الیاف مصنوعی و مواد کامپوزیتی غیر از چرم برای ساخت کفش نیز استفاده می شود. لوازم جانبی مانند بند و پاشنه استفاده شده می تواند از پلاستیک باشد. با ساخت الیاف مصنوعی، چرم مصنوعی و جیر مصنوعی، تولید کفش بسیار ارزان‌تر است. علاوه بر این کتان، ساتن و ابریشم منسوجاتی هستند که امروزه هم در کفش سازی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
